Het heeft gesneeuwd. Het heeft in de laatste vijfentwintig jaar niet zo gesneeuwd. Ik haat sneeuw. Ik heb een hekel aan dat ‘o-kijk-mij-es-mooi-zijn’. Alsof niet iedereen weet dat dit feeërieke plaatje binnen enkele dagen zal zijn veranderd in modder en drab. Alsof de sneeuw zelf en het zout waarmee het bestreden wordt niet funest zijn voor het leer van mijn schoenen. Bovendien moet sneeuw altijd gepaard gaan met kou — en daar heb ik al helemaal een bloedhekel aan! Mijn stemming zou dus ver beneden het vriespunt moeten zijn gedaald!
Maar nee. Mijn humeur is opperbest.
Ik sprong vanmorgen fluitend uit bed, keek met een glimlach door de jaloezieën naar de dikke winterlaag over de wereld en had alleen maar positieve gedachten toen ik me onder de douche stond af te boenen.
Want vandaag, zo dadelijk, ga ik voor de laatste keer naar de prikpost (zie hier, hier en hier). Mijn ouwe-mannenbeen zal nooit meer een onderstel worden van de jonge god die ik ooit was, zeiden ze in het ziekenhuis, maar ik kan gerust stoppen met prikken, pillen en panty.
Kom maar op, sneeuw! Mij krijg je niet klein!
[Morgen zal ik wel weer chagrijnig zijn, beloof ik. Maar vandaag maakt niets m’n geluk stuk. Zal ik bloemen meenemen voor de prik-mevrouw? Of is het meer een chocolade-type?]
Kijk maar uit dat je niet uitglijdt. Dan hoef je misschien niet terug naar de prikmevrouw, maar het is toch erg vervelend.
{Mowl: voor je het weet heb je je heup gebroken!}
Dus jij gaat geen mooie sneeuwpop maken die we morgen kunnen bewonderen op je log??
Oh-kijk-het-eens-mooi-zijn buiten! Ik houd van sneeuw, en zelfs het extra uurtje reistijd naar het werk vanochtend kon mijn goede stemming niet verpesten!
{Mowl: vandaag laat ik mijn humeur niet verpesten. Maar kom morgen niet aan met dergelijk geraaskal!}
Fijn voor je dat die ellende eindelijk is afgelopen. En voor wat die sneeuw betreft, toen ik gisteren avond na een zware en gevaarlijke fietstocht levend thuis kwam en mijn tuin er zo prachtig verstild bij lag en Loedertje ook probeerde enthousiast met mij mee te doen (door haar korte pootjes, hing ze met haar buikje in de sneeuw, zo lief!) was ik bijna tot tranen geroerd, had ik zin om heel lang de nacht in te wandelen en te genieten van deze schoonheid. Er waren veel mensen op straat, op de Apeldoornse weg stonden zelfs 4 jongeren bij hun vrienden onder het balkon kerstliedjes te zingen, de sfeer was echt top. Dus zoals je ziet behoor ik tot de groep mensen die helemaal blij worden van deze aanblik, en de natte drap daarna neem ik voor lief!
{Mowl: ik behoor tot die groep mensen die zich daar helemaal niks bij voor kunnen stellen.}
wat goed René…. proficiat jongen..
en die sneeuw…ach, eens in de zoveel jaar valt het, dus hou je vrolijke smoeltje even op..;)
{Mowl: even dan.}
‘k zou d’r een sneeuwster cadeau doen……..
{Mowl: ook origineel.}