Het is duidelijk waarom het gepeupel niet van katten houdt: katten zijn mooi, ze wekken de suggestie op van luxe, netheid en mateloos plezier… Charles Baudelaire (1821-1867)

’t Eerste tikje dat ik merkte, was achteraf, in reconstructie, zogezegd. Pas toen ik iets scherps voelde tegen m’n wangen gingen m’n ogen open.

“Pim.” zei ik, halfslaperig. Want dat was wat ik zag: onze Noorse boskat, kortgeleden nog zowat afgeschreven want te oud en te stram, zat op m’n borst. Hij keek verwachtingsvol. Toen merkte ik dat ie z’n rechtervoorpootje had opgetild. De nageltjes waren uitgestoken.

“Pim, verdomme!” zei ik, nu helemaal wakker. “Ben je me aan ’t wakkertikken?” Ik schoot omhoog, Pim gleed spinnend naast me. Ik keek opzij. Daar lag Brrrr.

“Waarom doe je dat niet bij hem?” vroeg ik.

“Omdat ik dat niet toelaat.” hoorde ik gesmoord vanuit ’t hoofdkussen.

[Soms heeft ’t zo z’n voordelen om hard en harteloos te zijn, blijkt maar weer.]