’t Geval

blad
In de herfst krijgt de twijfel gelijk. De wereld vergaat een beetje, om het eens te proberen. Simon Carmiggelt (1913-1987

’t Eerst zag ik de man, die opviel met z’n oranje t-shirt. Nu was ’t weer d’r ook wel naar en we waren tenslotte tweede geworden, nietwaar — dat was ’t ‘m dus niet — maar ’t was vooral de hoeveelheid man die d’r in was geperst dat ’t tot ’n op z’n minst opmerkelijke aanblik maakte. Lang d’r over nadenken kon ik niet, want meteen verscheen vanuit ’t niets ’n jongetje dat later de zoon van de pompoenpens leek te zijn. Hij was uitgelaten en joelde.

De wortelworst draaide zich onmiddellijk om en begon ’t kind te slaan: op z’n schouders, tegen z’n kont en zelfs ’t hoofd moest ’t ontgelden.

We deden wat we allemaal doen op zo’n moment: we liepen voorbij.

“Ik vind dat ’n kind soms best ’n tik mag hebben.” zei ik zodra we uit gehoorsafstand waren. “Maar dit is wel ’n teken van heel gebrekkige communicatie.”

[Pas later dacht ik dat ik wat had moeten doen. Daar ben ik goed in: later.]

Standaard

5 gedachten over “’t Geval

  1. Er is in de psychologie een soort zevenstappenplan geschreven, en pas als je door de eerste zes stappen komt ga je ‘iets doen’ in zo’n geval. Het is zelfs wel eens voorgekomen dat er een vrouw in een overvolle metro verkracht is omdat mensen niet door die zes stappen kwamen. Echt waar. Heel duister hoekje van de psychologie is dit.

    Ik denk (hoop?) zelf altijd dat ik weet dat die stappen bestaan, en daarom misschien eerder in ieder geval tot stap 4 of 5, en daarmee misschien tot stap 6 en 7 kom. Maar weten doe ik het niet.

    {Mowl: interessant betoog. Maar ik word d’r niet veel wijzer van, ben ik bang.}

  2. Maarten schreef:

    Pompoenpens en wortelworst hihi; houden we erin. Mooi om opgenomen te worden in de van Dale.

    {Mowl: ik vond ’t zelf ook wel geslaagde gelijkenissen.}

Laat een reactie achter bij peerReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.