Het leven is gratis maar je staat zelf in voor het vervoer. Erik Vloeberghs

Eerlijk gezegd aarzelde ik, maar m’n goed fatsoen won toch.

“Kan ik u misschien helpen?” vroeg ik aan de rolstoelster die net als ik de trein wilde verlaten. Ze knikte en reikte onmiddelijk d’r arm. ’t Was één van de laatste zonnige dagen, dus ze droeg ’n truitje met korte mouwen. Ik pakte d’r bij d’r elleboog en tilde d’r uit d’r wagen. ’n Jongen had inmiddels de rolstoel vastgegrepen.

“Voorzichtig.” zei ik, terwijl ze d’r ene voet ’n tree lager zette. Ik voelde ’t eelt en wat korsten op de huid van d’r arm. De andere voet gleed naar beneden. Toen de eerste weer, op de tegels van ’t perron. Ze hijgde. Rook ik nou zweet? ’n Kort moment pauzeerde ze. Toen zette ze de andere voet op de stoep. De jongen van de stoel rolde met ’n elegant gebaar ’t wagentje naar buiten. De vrouw liet zich d’r puffend in zakken.

“Dankuwel.” zei ze.

Ik moet heel nodig m’n handen wassen, dacht ik.

[Ik weet, ’t is niet aardig. Maar ik heb ook nooit gezegd dat ik dat ben.]