De tijd verwondt alle genezingen. Jane Ace (1897-1974)

Buurvrouw S legde d’r hand op m’n onderarm. Ze keek alsof ze wilde zeggen: “Wat d’r nou toch is gebeurd!” Enfin, dat zei ze dan ook: “Wat d’r nou toch is gebeurd!”

Geamuseerd afwachtend keek ik naar d’r uitgelaten gezicht.

“Ties moet naar de kapper en weet je wat ie zei?” — ze moest nu al zowat gieren van ’t lachen — “Mam, zeidie, ik wil m’n haar net zoals René.” De sluizen gingen wagenwijd bij d’r open. Intussen vatte ik de grap niet.

“Ja?” zei ik. “En?” Buurvrouw S kon niet meer.

“Net als jij, snap je?” Ze schuddebuikte (’t was lang geleden dat ik iemand zo had zien schuddebuiken, maar dat terzijde). “Nou ja, zeg!”

Ik begreep ’t verhaal, ik snapte Ties — maar ’t lollige ontging me. Dat zag Buurvrouw S ook. Ze herstelde zich rap.

“Je had d’r bij moeten zijn.” mompelde ze.

[Ik keek vragend naar Brrrr. Laat maar, gebaarde die.]