De ogen zijn de ramen van de ziel, de lippen de gordijnen van het hart. Kees van Kooten (1941)

“’t Was zo vreemd, vannacht.” vertelde ik. Brrrr keek op van z’n koffie.

“Wat was?” vroeg ie simpelweg.

“Nou,” zette ik in, “iemand schreef vannacht met ’n vinger letters op m’n lippen. Ik dacht eerst dat jij ’t was, dus bleef ik maar met m’n ogen dicht genieten. Tegelijk voelde ik steeds maar die vinger over m’n mond bewegen.”

“Maar ik heb niks gedaan.” zei Brrrr.

“Daar kwam ik later ook achter.” zei ik. “Toen ik ontdekte dat jij met je rug naar me toe lag.”

“Vreemd.” zei Brrrr. Ik nam ’n slok van m’n thee.

“Ja.” zei ik. “En als ik had geweten dat jij ’t niet was, had ik wel beter opgelet wat d’r werd gespeld.”

[Als d’r vannacht weer ’n vinger komt, weet ik wat me te doen staat.]