Mowl

Soms denk ik wel eens dat wij ons schromelijk overschatten.

Met ‘wij’ bedoel ik ons, mensen. Wij, met onze hang naar luxe, ons verlangen naar rijkdom en onze wens naar welvaart. Al dat jagen naar de bevrediging van materialistische behoeften – dat leidt toch nergens toe?

Ik bedoel maar, het is toch niet voor niks dat (voor zover ik weet) bijna alle grote levensbeschouwingen en religies wijzen op het belang van onthechting (daar hebben we dat woord weer), aan vervulling van hogere waarden die het wereldlijke ontstijgen? Om zo tot de Verlichting te komen?

Zo beschouwd staat de mens, met al zijn hang, verlangen en wensen, onderaan de keten van de beschaving van Het Zijn. We hebben nog een hele weg te gaan tot we net zo ver zijn als, laat ik es wat zeggen, een eencellig organisme dat schijnbaar zinloos door de eeuwigheid dobbert – en dat ondertussen geen andere behoefte kent dan schijnbaar zinloos door de eeuwigheid te dobberen. Dat is pas waarlijk een Verlichte geest.

[Maar ja, op dit moment sta ik nog onderaan die ontwikkelingstrap, behept als ik ben met de beperkingen van het mens-zijn. Laat dan toch op de een of andere wijze een fortuin op mijn pad komen, zodat ik kan stoppen met werken en me volledig kan overleveren aan minder profane zaken.]