“Ze hebben net een terrorist opgepakt.” riep het meisje toen ik naast haar kwam zitten.
Ze had het niet tegen mij, maar tegen de telefoon. Toch keek ik ervan op – blijkbaar had ik iets gemist. Ik besloot te luisteren – wat ik onmogelijk niet had kunnen doen.
“Die vent had de hele tijd lopen schreeuwen enzo.” klaroende het meisje verder. “En die zat pal naast me, joh. Ik wist niet waar ik moest kijken, dus keek ik maar naar buiten. Maar toen werd hij bij het volgende station door de politie eruit gehaald.”
De telefoon zei iets terug tegen het meisje.
“Nee,” antwoordde ze dan, terwijl ze om zich heen keek, “alleen maar dertien- en veertienjarigen. Daar heb je niks aan.”
[Het was vreemd: ik had geen idee wat er was gebeurd, maar voelde me ter plekke schuldig dat ik niet een station eerder was ingestapt. Ik heb zo’n tere ziel.]
Mowl 
Plaats een reactie