Van mij hoef je geen stemadvies te verwachten. Wat die Europese grondwet betreft – ik weet het gewoon niet.
Goed, ik weet dat die grondwet eigenlijk geen grondwet is, maar een samenraapsel van reeds bestaande akkoorden, overdekt met een samenbindend sausje. Niets mis mee. Eigenlijk wel heel handig. Waarom zou je d’r tegen zijn?
Tot ik zie en hoor wie er mij allemaal proberen te overtuigen dat ik vooral ‘Ja’ moet gaan stemmen. Rita Verdonk, Hanja Maij-Weggen, Piet Hein Donner, Johan Remkes – met zulke vrienden heb je geen vijanden nodig. Ik bedoel maar, zou jij op straat een hamburger bij ze kopen, om maar es wat te noemen? Ik zou me bij voorbaat al melden bij de dichtsbijzijnde spoedeisende hulp om mijn maag te laten leegpompen.
Nee, dan de tegenstanders.
Nooit gedacht dat ik ze nog in één zin zou noemen, maar hier komen ze dan: Jan Marijnissen en Geert Wilders. Als dit de bezorgde ouders zijn die me waarschuwen tegen het kwaad van verdovende middelen neem ik meteen een extra lijntje coke, base ik wat bruin en slik ik nog een handjevol XTC.
De roepende voor- en tegenstanders hebben één ding gemeen: ik vertrouw ze niet. Voor geen cent.
En eigenlijk is dat veel dramatischer. Ik wil geen referendum over zaken die te ingewikkeld zijn om te beoordelen. Ik wil gewoon dat gevoel van vroeger terug, toen ik nog geloofde in de wereld en de mensen om me heen. Kunnen we daar niet es over stemmen?
<small .[Meer heb ik daar eigenlijk niet aan toe te voegen Jij wel?]
Mowl 
Plaats een reactie