 |
|
De zon scheen op haar gezicht. Met toegeknepen ogen keek ze in ’t najaarslicht van die middag. Ze leek ergens over na te denken — ik had uiteraard geen idee waarover.
Toen de trein zich in beweging zette sloot ze d’r ogen. Schaduwen van de portalen flitsten voorbij. De vrouw liet haar hoofd achterover zakken.
Nu had ze eigenlijk zichtbaar moeten genieten, d’r gezicht gekoesterd door de warme stralen van de herfst, zowat zinsbegoocheld door de stroboscoop van licht en donker.
Maar niets van dat al.
Ik bekeek de vrouw — langer dan ik gewoon was — om te ontdekken war er mankeerde. Ineens drong ’t tot me door.
De vrouw was niet gelukkig.
Tevreden over deze analyse leunde ik achterover.
[Natuurlijk kon ik ’t mis hebben, maar dat zou niet half zo leuk zijn.]
Mowl 
Plaats een reactie