En weer stond ik in de lift. En weer ging ik omhoog. Dit keer waren twee mannen mijn gezelschap.
Ze praatten met elkaar. Maar ik lette niet op wat ze zeiden. Of ik kon het niet verstaan.
Eén van beiden zei iets wat de ander niet beviel. Dat maakte ik in elk geval op uit de stuurse blik die de ander eerst naar de ene man, daarna naar mij wierp. Alsof hij zich schaamde voor de woorden van de ene man. Die haalde zijn schouders op, knipoogde naar mij en zei wat. Weer kon ik het niet verstaan.
“Sorry.” verontschuldigde ik me. “Ik heb u niet verstaan.”
De lift stopte. De deuren openden zich. De andere man verliet de lift. De ene knipoogde nog een keer en zei: “A’j moar schik hebt.”
Ik knikte.
“Zo is het.” zei ik.
[De man gaf me een schouderklopje en verliet gehaast de lift, achter de ander aan. De deuren sloten zich. Ik ging alleen verder.]
Mowl 
Plaats een reactie