Mowl

Ik hield collega W aan – ze droeg een dienblad met koffie en thee.

“Mag ik je even iets vragen?” vroeg ik. Ze bleef glimlachend en vriendelijk afwachtend staan. De damp sloeg intussen van de kopjes af.

Ik begon over iets waar ik tegenaan gelopen was en dat veels te onbelangrijk is om hier uitgebreid uit de doeken te doen. Zij luisterde beleefd, terwijl ze het dienblad stevig in haar handen bleef vasthouden. Al snel bleek dat er nog het één en ander moest worden uitgezocht.

“Goed.” zei ik. “Dan hoor ik dus nog wel van je.” Ze knikte en wilde weglopen. “Nog één ding.” columbode ik toen ze bijna bij de deur was. Ze stopte nog eens.

“Waarom loop je eigenlijk met kouwe koffie?”

Collega W sprak een k-woord.

[Ik weet, het is te flauw voor woorden – de moeite van het vertellen geeneens waard. Maar zo gaan die dingen soms.]