Mowl

De twee grijze dames zaten al een hele tijd zwijgend op een bankje aan het water naar de voortdobberende eendjes te kijken. Tijd om wat te zeggen, vond de ene, en ze sprak.

“Hoe is het nou met jou?” vroeg ze. Ze keek daarbij de ander niet aan. Die had dat waarschijnlijk toch niet opgemerkt.

“Wat zal ik zeggen?” antwoordde ze. Ze had de kraag omhoog en haar handen in de jaszakken gestoken. Ze zuchtte. “Het wordt er allemaal niet beter op.” zei ze. “De botten doen pijn, het vel gaat hangen, het lopen moeilijker.” Ze zweeg de verdere opsomming.

“Ik vergeet steeds meer.” zei de ene. De volgende stilte werd langer. De ander schoof wat heen en weer.

“Waren we maar wat losbandiger geweest, vroeger.” zei ze tenslotte. “Dan waren we misschien niet zo oud geworden.”

[De ene knikte. Samen keken ze weer naar de eendjes, die nog steeds voortdobberden.]