Mowl

Wees zo kuis als ijs, zo rein als sneeuw, je zal de laster niet ontlopen. William Shakespeare (1564-1616)

Ik stond in de hal m’n snowsteps om te doen. Brrrr was al buiten. Over ’t besneeuwde pad hoorde ik mensen langs wandelen.

“Heb je ze nou al om?” riep Brrrr, die niet van wachten houd.

“Bijna.” zei ik op ’t moment dat de laatste rubber paste. “Was dat ’n priester?” Ik deed m’n jas aan en m’n das om.

“’n Priester?” vroeg Brrrr. “Wanneer?” Ik schakelde ’t alarm in.

“Heb jij de sleutels?” vroeg ik. “O nee, ik heb ze zelf.” Ik sloot de deur achter me. “We kunnen gaan.”

“Wat voor priester?” vroeg Brrrr.

“Ik hoorde ’n man in ’t voorbijgaan iets zeggen, zodat ik dacht dat ie misschien ’n priester was.”

“Wat dan?” wilde Brrrr weten.

“Als ik te hard trek moet je ‘m loslaten.”

[“Bah, wat flauw.” grinnikte Brrrr.]