Mowl

Ik sterf. Ik heb in lange tijd geen champagne meer gedronken. Anton Tsjechov (1860-1904)

Brrrr keek mij zoekend aan toen ik de brief nog es herlas. Ik moest wat zeggen, wist ik.

“Toch best pittig.” zei ik daarom. Nog es gingen m’n ogen over de woorden. Daar stond ‘t, zwart op wit. Hebben besloten, las ik, Eervol ontslag.

“Hoe lang heb je daar nu gewerkt?” vroeg Brrrr. Ik haalde terug.

“Lang.” zei ik om d’r van af te wezen.

“Maar d’r verandert toch niks?” zei Brrrr.

“Nee.” zei ik. “D’r verandert niks.” Ik keek nog es naar m’n ontslagbrief. “Alleen de naam van m’n werkgever.” Ik vouwde ’t velletje papier dicht. “M’n eerste ontslagbrief.” zei ik.

“Van je eerste werkgever.” zei Brrrr. “’t Moest d’r eens van komen.”

“Da’s waar.” zei ik. “Champagne dan maar?”

[We hieven ’t glas op al wat was en meer op wat nog komen gaat.]