Mowl

Hij was er ondersteboven van. Eindelijk stond hij dus goed. Cor de Jonghe

“Leuke vrouw.” zei ik nadat we de presentatrice van ’n televisieprogramma hadden uitgezwaaid. We hadden thee gedronken en gesproken over onze nieuwe bijdrage aan ’n maandelijkse drieminutendurende rubriek. Brrrr ruimde op. Ik schoof de stoelen weer recht.

“Wat eten we vanavond?” onnozelde ik.

“Nasi.” zei Brrrr. “Heb ik gisteren al gemaakt.”

“Lekker.” zei ik. Ik keek in de pan. “Mmm.” zei ik. “De tweede dag is ie ’t lekkerst.” Ik liep terug de eetkamer in en streek ’t tafelkleed glad om daarna weer de stoelen goed te zetten. “Lekker.” zei ik. “Nasi.”

Ik kwam terug in de keuken, waar Brrrr de theeglazen in de vaatwasser zette. Ik liep ’n rondje.

“Zeg nou maar wat je wilt zeggen.” zei Brrrr. “Je maakt me bloednerveus.”

“We worden beroemd!” explodeerde ik.

[Ik had ineens zo’n enorme zin in ’n sigaret.]