|
Hij was boos. Boos!
Ik snapte ’t wel, want ik was ’t ook. Maar toen ik hem boos zag zijn, merkte ik dat ie ’n beetje van mijn kwaadheid overnam.
Wat was d’r gebeurd?
Nou, op zich niks bijzonders: de trein was vertrokken. Op ’t tijdstip dat ie had moeten vertrekken, nog wel. Alleen vanaf ’n ander perron. Wij, de reizigers, zagen ‘m wegrijden. En vloekten.
“Ik ga iemand te grazen nemen!” beloofde de kwaaie medereiziger woedend.
“Maar d’r is nooit niemand.” zei ’n ander. “Daar zorgen ze wel voor. Dat d’r nooit niemand is.”
“Ik ga naar ’t informatievrouwtje in ’t hokje.” spoog de eerste weer. Waarop ie wegbeende.
“Geef d’r ook ’n tik van mij!” joelde ik d’r laf achteraan.
[De conducteur van de volgende trein had geluk dat we allemaal alweer gekalmeerd waren.]
Plaats een reactie