Als mensen in hun eigen geest niet willen wieden, zijn zij snel overwoekerd met netels. Horace Walpole (1717-1797)
Eén van de kenmerken van het bijhouden van een weblog is dat je, onvermijdelijk als het ware, jezelf een spiegel gaat voorhouden. Je kunt niet dagelijks een stukje produceren zonder uiteindelijk tot een confrontatie te komen met de diepste krochten van je eigen wezen. Zo heb ik langzamerhand een beter beeld gekregen van het karakter dat zich in mijn lichaam schuilhoudt. En ik moet je zeggen – ik ken er betere. Ik heb diepe bewondering voor Brrrr, omdat ie mij niet allang bij het oud vuil heeft gezet. En ook voor jullie, lieve lezertjes, omdat jullie nog steeds regelmatig komen lezen naar wat ik neerkrabbel. Ik ben jullie meer dan dank verschuldigd.
Want, laat ik eerlijk wezen, ik kan niet anders dan tot de conclusie komen dat ik een oude mopperdoos ben. Kijk nou es naar gisteren. Het koste me zichtbaar moeite om een ronduit positief stukje te schrijven en die toon vol te houden. Ook jullie wezen me er met enige verbazing op: waar bleef het ongerief? Wanneer kwam de sneer?
Ik las het stukje nog es. En herlas de archieven. En kon niet anders dan tot de slotsom komen dat ik, ik zei het al, een oude mopperdoos ben.
Met een zucht sloot ik de iBook. Het was tenslotte niet niks waar ik daar op uitkwam. Een oude mopperdoos. Tss.
[Maar best wel een hele lieve mopperdoos, dan.]
Plaats een reactie