Het is niet mijn gewoonte om het hier over politiek te hebben. Maar er moet me iets van het hart. Ik begrijp iets niet.
Ik las in een vakbondsblad een artikel over de kosten van de kinderopvang. Een moeder vertelde, dat ze elke maand ruim negenhonderd euro betaalt om haar twee koters twee dagen in de week buitenshuis te hebben. Op die manier kon zij lekker gaan werken. Ze was de eerste om toe te geven, dat haar inkomen net voldoende is om de crèche te betalen. Gelukkig springen het Rijk en haar eigen werkgever bij – anders waren de lasten helemaal niet op te brengen.
Nog een keer.
De moeder wil dus werken, maar kan dat niet omdat ze kinderen heeft. De nodige kinderopvang wordt meegefinancierd. Zo kan de moeder wel een betaalde baan nemen – voornamelijk voor haar eigen plezier, want ze houdt er geen cent aan over. Op hetzelfde moment zit er iemand anders thuis, die het werk kan doen dat nu de moeder doet. Hij of zij krijgt een uitkering.
Iets klopt hier niet.
[Misschien ben ik van een generatie, die het verleden hopeloos romantiseert. Maar ik ben blij dat ik thuis ben opgegroeid, waar altijd één van mijn ouders aanwezig was.
Voor mijn broer en mijn zus was kinderopvang echter wel wenselijk geweest. Maar dat is een ander verhaal.]
Plaats een reactie