“Je moet de groeten hebben van Nancy Huppeldepup.” zei de jonge dame. Ze was speciaal voor deze mededeling even naar me toe gelopen. Bij de woorden keek ze verwachtingsvol blij. Ik had geen idee over wie ze het had en moest mijn voorhoofd fronsen.
“Nancy Huppeldepup?” smaakte ik. “Ik ken geen Nancy Huppeldepup.”
“Jawel,” hield de jonge dame vol, “ze zei nog tegen mij: Doe de groeten aan René.” De stelligheid maakte dat ik begon te twijfelen.
“Ik kan me echt geen Nancy Huppeldepup herinneren.” bracht ik in.
“Jawel,” knikte de jonge dame, “ze wist ook van alles over je te vertellen, over je werk en je schilderhobby.” Er brak iets op zijn plek.
“Ik schilder niet.” zei ik. Het gezicht van de jonge dame betrok.
“O.” zei ze. Ze leek van haar stuk gebracht.
[Ze draaide zich om. “Dan is het toch die andere René.” hoorde ik haar weggaan.]
Mowl 
Plaats een reactie