Mowl

Het leven is als aardbeiconfituur; het smaakt naar aardbeien, maar zitten er wel aardbeien in? Sonja Duplex

“’t Was gezellig, gisteravond, hè?”

We zaten aan ’t ontbijt. Brrrr smeerde jam op z’n beschuitje. We blikten terug op ’n etentje met m’n schoonfamilie.

“Jazeker.” zei ik. “Maar laten we één ding afspreken voor in ’t vervolg.”

“Wat?” zei Brrrr. Hij hapte in z’n beschuitje.

“Dat je ’t me de volgende keer gewoon vertelt wanneer ik iets bestel waarvan je denkt dat ’t niks voor mij is in plaats van dat je achteraf Dacht ik wel zegt.” Brrrr’s ogen begonnen spottend te glimmen. D’r stak ’n briesje ergernis in me op.

“Wat?” zei ik.

“Wat, wat?” zei Brrrr. O, die geveinsde onschuld!

“Je kijkt.” zei ik. “Zo!”

“Mag ik?” zei Brrrr. “Daar heb ik toch zeker oogjes voor.”

“Ach man.” zei ik.

[Achteraf je gelijk claimen is zo irritant. En zo makkelijk.]