kwâtongen snijden in ’t gemoed. Constantijn Huygens
Ik werd afgeleid door haar wenkbrauwen, die ritmisch omhoog en omlaag gingen bij elke benadrukte klemtoon. Ze waren borstelig, zodat je niet eens zoveel fantasie nodig had om er wijd gespreide benen in te herkennen – gespreide vrouwenbenen, om precies te zijn.
Ik raakte gefascineerd door de zich openende en sluitende dijen en de rug van de neus, waarin ik iets onbestemd organisch, maar niet per se anatomisch verantwoord, meende te zien. Ondertussen ging ons gesprek gewoon verder.
Hoewel: gewoon – ik had de automatische piloot aangezet en koerste op mijn routine. Eerlijk gezegd had ik geen flauw benul meer waar ons babbeltje eigenlijk over ging.
“Wat vind jij er eigenlijk van.” doorbrak ze mijn focus. De benen openden en sloten zich andermaal.
“Kut.” hoorde ik mezelf.
[Wonderwel bleek het onbedoelde antwoord uitstekend te passen in onze conversatie.]
Mowl 
Plaats een reactie