Mowl

Ik wil niet als monument eindigen. Monumenten zijn log en star. En de duiven schijten er op. Federico Fellini (1920-1993)

Ik zat voor nummer zes wat te lezen op ’n stoeltje in de zon. D’r kwamen ’n man en twee vrouwen aangewandeld met toeristengidsen in de handen. ’t Was dan ook ’n mooie dag om de stad te beslenteren. Ze bleven stil voor Brrrr’s winkel.

“Uit zeventien dertien.” las iemand voor. “Let u ook op de bijzondere architectuur van nummer zes.” ’t Drietal zag zoekend rond.

“Dit is nummer zes.” zei ik. Ik wees achter me. Ze hoorden me niet. In plaats daarvan dwaalden ze verder over ’t pleintje.

“Ik zie nergens geen nummer zes.” tuurde iemand.

“Hier is nummer zes!” zei ik nog es. Weer gaven ze geen sjoege. Ik stond op.

“Nummer! Zes! Is! Hier!” zwaaide ik. De man zag me eindelijk.

[“Sorry.” zeidie. “Ik ben met twee vrouwen.”]