Mowl

De winkelwagen was veuls te groot voor het kleine, broze vrouwtje. Het kostte haar zichtbaar moeite om tussen de andere supermarktbezoekers te laveren. Heur lippen prevelden aan één stuk door onhoorbare excuusjes, gericht aan de snellere en ongeduldigere klanten die haar aanwezigheid een belemmerende factor leken te vinden. Ik besloot haar te helpen. Mijn menslievendheid sprak.

“Kunt u het vinden, mevrouw?” benaderde ik haar voorzichtig. Geschrokken keek ze op. Ik zag hoe ze me in zich opnam. Haar ogen knepen samen achter een grote bril.

“Ik zoek de jam.” zei ze. Ik draaide me om.

“Kijk eens.” wees ik. “Hier is de jam.” De vrouw keek naar de schappen. Ze pakte een klein potje.

“Geen wonder dat ik het niet kan vinden als u er voor gaat staan.” zei ze.

[Waarop ze wegreed, zonder te groeten.]