Mowl

Onderzoekt alle dingen, en behoudt het goede. Wim Meyles (1949)

’n Elektriciteitssnoertje hing, keurig opgebonden, uit de halverwege de muur abrupt eindigende kabelgoot tegen de muur van de onderzoekkamer. Ik lag op ’n tafel te wachten op de terugkeer van de laborante.

“Even met de radioloog overleggen.” had ze gezegd. Daarna was ze weggelopen. Dat moet je eigenlijk niet doen bij iemand met zo’n fatalistische fantasie als ik.

Hoewel ik wist dat dit de standaardprocedure was, zag ik al helder voor me dat ik ’t ziekenhuis niet meer levend zou verlaten. Ik zou onverwijld worden opgenomen, in quarantaine uiteraard, en familie en vrienden zou jammerend, met mondkapjes voor, achter ’n dikke glasplaat toezien hoe ik klaaglijk zou wegkwijnen. Ik voelde al ’n vette traan opkomen.

“U kunt weer gaan.” zei de laborante bij terugkomst. Ze schudde m’n hand.

[Snel maakte ik me uit de voeten, voor ze hun vergissing zouden bemerken.]