Mowl

Al jaren vertellen we jullie dat er niks zo leuk is als de Sonsbeek Theater Avenue. Dat je deze dagen in augustus moet vrijmaken om het gebeuren te ondergaan. Om je onder te dompelen in een wereld van anarchisten, kunstenaars en bohémiens. Voed je met, laaf je aan het theater en de rosé, de cultuur en de nacho-chips.

Nu zeg ik: vergeet deze promotie. Blijf er weg. Alsjeblieft.

Ik vertelde je zaterdag nog, dat we er weer helemaal klaar voor waren. Dat we eigenlijk al twee dagen lang ons hadden laten afschrikken door het beestachtige weer. Maar gisteren – de slotdag van de Avenue! – waren we niet meer te houden. Weer of geen weer, we moesten en zouden de Hartjesberg beklimmen om in elk geval een staartje van ons jaarlijkse medicijn te kunnen gebruiken.

Mijn hemel! Wat een verschrikking!

Na jaren van een zachte promotie hebben de gemene lieden de boodschap verstaan. Het terrein was overspoeld met volk dat ik me op een Tweede Pinksterdag wandelend over de woningboulevard voorstel. De juten zakken waar vroeger de kinderen in werden meegedragen waren maxi-cosi’s geworden. De rosé bier. Straathonden rasmodellen. Waar was het grote kussen gebleven waar we met ons allen de zonsondergang konden aanschouwen? Waar waren de tijdelijk ontheemden? En waar was de uitgang?

Ook de jongen die vorig jaar nog op blote voeten en met ontbloot bovenlijf de onduidelijke gerechten van de kok rondbracht had een pak aangetrokken. Volgens mij was ie zelfs naar de kapper geweest!

[Hoe het gisteren was, zie je op de foto. Hoe het is geweest, zie je in dit filmpje. (Ongeveer 3 Mb.)]