Voor haar, de vrouw van het stel, was elke beweging een belevenis. Hij, de man, zag zichzelf graag als een man van de wereld. Terwijl hij de treinreis als een vanzelfsprekendheid met zich meenam, onderging zij elke meter van het traject met open mond.
“Kijk eens naar die natuur!” riep ze uit. Ze schrok van haar eigen enthousiasme, keek om zich heen en grinnikte verlegen.
“Tja, dat heb je veel hier.” zei de wereldwijze man.
“Zouden hier ook…?” begon de vrouw. De man knikte, bijna geruststellend.
“Hazen. En konijnen.” zei hij. “Hier en daar een hert.” wist hij ook. De vrouw schudde van ongeloof haar hoofd.
De man zette zijn ervaring kracht bij door een horizontale zaagbeweging.
“Ze worden gescheiden door de trein.” lichtte hij toe. Vol bewondering keek zijn vrouw hem aan. Wat wist haar man toch veel!
[Hij zat de hele reis schijnbaar onbewogen achterover. Onderwijl werd hij op handen gedragen. Hij wist het en genoot ervan. Net als zij.]
Mowl 
Plaats een reactie