Mowl

Schijn bedriegt soms zozeer dat je zou willen dat mensen, net als verpakte levensmiddelen, voorzien waren van een etiket met de ingrediënten. Helen Hudson

Brrrr legde ’n hand op m’n arm.

“Rustig maar.” fluisterde die.

“Ik ben rustig.” siste ik. ’n Ja-hoor-natuurlijk-klapje was ’t antwoord.

“Ja hoor, natuurlijk.” zei Brrrr.

“’t Is gewoon dat labeltje.” verontschuldigde ik me alvast. “Ik zit daar pal achter. Daar moet die vrouw toch ook last van hebben? ’t Liefst zou ik…” Abrupt eindigde de stroom.

“’t Is moeilijk hè?” zei Brrrr. Ik knikte. “Wil je ergens anders gaan zitten?” vroeg ie. Ik schudde m’n hoofd.

“Ik moet hier gewoon door.” vond ik.

“Goed zo. Ik ben trots op je.” zei Brrrr. Zwakjes probeerde ik te glimlachen. De vrouw die voor me zat had geen idee wat ’t labeltje dat uit d’r nek hing aanrichtte.

[In me hield ik ’n brullend beest in bedwang.]