Mowl

De taal is het enige land waarin ik woon. Gerrit Komrij (1944)

Nadat ik achtendertig euro negenentachtig had gepind was ik dan officieel ondernemer. ’t Meisje van de Kamer van Koophandel wenste me veel succes. Ik schudde haar de hand en wilde weggaan, toen ik me ineens bedacht.

“Neem me niet kwalijk,” zei ik, “maar in de wachtruimte staat ’n televisiescherm waarop ’n diashow wordt vertoond. Weet u wie die teksten schrijft?” ’t Meisje haalde d’r schouders op.

“Geen idee.” zei ze. “Dat kunt u beter bij de balie vragen.” Dat deed ik dus. Daar stelde ik dezelfde vraag.

“Daar hebben we ’n speciale afdeling voor.” zei ’t baliemeisje. Ik aarzelde even.

“’t Spijt me echt, maar alsik lees wat ze hebben geschreven krommen m’n tenen en jeuken m’n vingers.” zei ik.

“Dat zal ik doorgeven.” zei ’t baliemeisje vriendelijk.

[Buiten wist ik dat ik zojuist m’n eerste klant was misgelopen.]