Mowl

“Brr.” rilde Anne-Jan, cocktailshaker en de op een na beste barista van ’t land, toen ie ’t kleine insect op z’n been ontwaarde. “Ik heb niks met die kutbeesten.”

Hij had ’n paar takken die boven ‘m hingen afgeknipt waar verschillende gelede diertjes in bleken. Geschrokken wierp ie ze ver weg.

“Ik heb niks met die mormels.” zeidie nog es. “Alleen met deze.” Toevallig was d’r ook ’n lieveheersbeestje op ‘m neergevallen. “Die zijn lief.”

Dan vertelde ik ‘m over de professor die in ’n krant had laten weten dat d’r nieuwe lieveheersbeestjes waren, uit ’t buitenland, die helemaal niet zo lief waren. Die de inlandse kevertjes doodden en ’n plaag zouden gaan vormen. Ineens sloeg ie ’t insect van ‘m af.

“Bedankt voor de boodschap.” zeidie. “Maar niet heus.”

[Natuurlijk wilde ik ‘m geen schrik ontlokken. Alleen ontzag. Dat was gelukt.]