Mowl

Het zal zeker zo’n vijf jaar geleden zijn, dat we een nieuwe computer kochten. En geen gewone, nee: een heuse iBook. Dat was minder ongezellig dan een grote iMac op het kamertje boven.

“Dan wil ik ook draadloos internet.” zeurde ik. Brrrr vond het best. Toentertijd dacht hij nog dat ik van dat soort zaken meer verstand had.

Om een lang verhaal kort te maken: ze kwamen er. Allebei. Het iBookje en het draadloze internet. Als een kind zo blij schoot ik de digitale snelweg op. Draadloos. Op de bank. Of aan tafel. Of waar dan ook.

Trots vertelde ik op mijn werk aan de man van de automatisering wat we hadden aangeschaft. Hij had net zijn nieuw betrokken huis voorzien van een ingewikkeld kabelsysteem. Schamper reageerde hij.

“Draadloos? Internet?” hij schudde zijn hoofd en legde me uit waarom dat dat de domste aanschaf van mijn leven was. Ik zei niks en wist, voor een keer, dat hij me nog wel eens gelijk zou geven.

[We hebben het er nooit meer over gehad, de automatiseringsman en ik. Maar als ik later nog wel eens met mijn iBookje op mijn werk verscheen was hij stil. Volgens mij keek hij vol bewondering naar zoveel vernuft en schoonheid.]