Mowl

D’r reed ’n jong meisje op d’r fiets de straat af toen wij thuiskwamen uit de stad. Tot zover niks aan de hand. D’r rijden wel vaker meisjes op hun fietsen de straat af. Ook jongens trouwens. En ook omhoog. Daar maak ik, normaal gesproken, geen woord aan vuil.

Enkele momenten later echter, toen we onze rijwielen hadden gestald in de voortuin en afgesloten tegen ’t hek, kwam d’r ’n tweede meisje van boven aangereden. ’t Was als ’n kek zomerplaatje, dit meisje in d’r vrolijk fladderende jurkje en d’r wapperende, lange, blonde haar.

’t Meisje riep iets tegen ’t meisje voor d’r. Ik keek Brrrr aan. Had ik dat nu goed gehoord?

“Heb ik dat nu goed gehoord?” zei ik. “Riep dat ene meisje Vuile hoer tegen ’t andere?” Brrrr knikte.

“Ja.” zeidie.

We keken ’t meisje na, totdat ‘t, aan ’t eind van de straat, om de hoek verdween.