 |
|
Op zich zijn die twee dagen dat we genoodzaakt waren beneden te bivakkeren best meegevallen. En wat ik al zei: de sanitaire omstandigheden op ons werk biedt voldoende compensatie voor het gemis ervan thuis. Zowel Brrrr als ik kunnen gebruikmaken van een fantastische douche, om van een normale wc maar te zwijgen.
Dinsdagochtend moest ik echter niet naar mijn werk in Z, maar had ik een afspraak, hier in A, aan de andere kant van de stad.
Normaalgesproken ben ik dan blij dat ik even wat langer kan blijven liggen. Dit keer was ik er minder vreugdevol om gestemd.
Terwijl ik thuis op mijn horloge keek om mijn afreis te bepalen, voelde ik bepaalde gevoelens die ik anders snel doorspoel. Dat was nu echter uitgesloten, net zomin als negeren.
Dus sprong ik op de fiets en karde in weerwil van wat me langzaamaan steeds sterker bewust deed maakte van het feilbare menselijk lichaam als een speer naar mijn afspraak. Ik parkeerde de fiets in een ijltempo en meldde me met zwaar kloppend gemoed bij de receptie.
“Mag ik uw paspoort?” vroeg de ijverige receptioniste.
“Wat?” bracht ik uit. Ik had nu niet veel tijd meer.
“Of een ander ID-document?”
Ik viste een paspoort uit m’n tas. Mijn knieën wreven tegen mekaar.
De dame herinnerde zich opeens wat.
“Oja,” zei ze niet te vroeg, “U heeft een bespreking!” Ze keek me blij aan.
“Ja.” zei ik, “Met C – en zij staat daar!” Ik zag mijn afspraak staan keuvelen met een collega. Zonder een antwoord af te wachten knelde ik naar C.
Die merkte me op en draaide zich om. Verbaasd gaf ze me een hand.
“Goh.” zei ze, “Je bent vroeg.”
“Waar is de wc?” bracht ik uit.
[Even later kon ik de natuur haar gang laten gaan. Het gevoel was overweldigend, gelukzalig, fantastisch. Ik was bijna niet meer van dat kamertje afgegaan.]
Mowl 
Plaats een reactie