Mowl

Met ’t laatste muntgeld in m’n portemonneetje kon ik precies gepast ’t pak sap betalen. D’r restte nog ’n briefje van vijf en ik was blij dat ik ’t niet klein had hoeven te maken. Dit keek zoveel netter.

Thuis zette ik ’t pak in de koelkast. Even later ging de deurbel. Toen ik opendeed herkende ik ’n buurtbewoner. In z’n hand had ie ’n collectebus van ’t Rode Kruis. Hij schudde d’r mee zoals ’n collectant dat ook hoort te doen. Zo te horen was d’r al flink gedoneerd.

“Ik kom voor ’t Rode Kruis.” zeidie. “Heb je misschien ’n bijdrage?” Ik pakte m’n portemonneetje.

“Oh.” zei ik toen ik ’t openritste en alleen nog ’t biljet van vijf euro zag. Zou ik vragen of ’t gewisseld kon worden? Ik keek naar de buurtcollectant die hoopvol ’t bankbriefje zag.

“Ah.” zei de buurtcollectant toen ik ’t in de bus deed.