|
Een jaar is driehonderd vijfenzestig dagen en een beetje. Dat komt omdat de aarde in die tijd om de zon draait. Als de snelheid wat hoger was of iets lager, hadden we er makkelijk een dag korter of meer over gedaan.
Dat is de grondslag van mijn diepere gevoel van herdenken. Eigenlijk vind ik het maar onzin om een etiketje op een dag te plakken. Het feit dat het vandaag 7 november is, zegt niks over de zevende november van vorig jaar. Of enkele jaren eerder.
Ik heb dat met verjaardagen. Of je bent het hele jaar blij dat iemand er is, of niet. Zo ook met sterfdagen. Ik heb geen kalender nodig om me een dagje extra miserabel te voelen.
Dacht ik.
Dit jaar merk ik, voor het eerst in zestien jaar, dat ik het moeilijk heb in deze novembermaand – de maand waarin mijn vader is overleden. Toen hij gestorven is, heb ik nooit het idee gehad dat ie weg was. Hij heeft altijd over mijn schouder meegekeken. Me geholpen, wanneer dat moest. En, mijn hemel, dat moest ie nog wel es!
Maar ik heb het idee dat ie nu zegt: “Je kunt het wel alleen. Het gaat goed. Je hebt me niet meer nodig.” En dat ie weggaat. Voorgoed.
[Ik weet niet of ik dat al aankan. Wat kan ik nou in vredesnaam in zestien jaar geleerd hebben?]
Plaats een reactie