De man voor ons, in de rij bij de kassa, had ’n uitzonderlijk goed humeur. Net als z’n vrouw trouwens. Hij neuriede alleen wat meer dan zij. En hij voerde hele gesprekken: met ’t pak cornflakes dat ie uit ’t karretje haalde en op de lopende band zette, met de kassajuffrouw en met zichzelf. Dat deed z’n vrouw ook stukken minder.
“Stil es even.” zeidie op ’n gegeven moment — niet dat iemand wat zei: de man was tenslotte alleen maar zelf aan ’t woord geweest. Hij pakte ’n fototoestel uit ’n jaszak en kiekte ’n vrouw, die even verderop in d’r rolstoel de supermarkt binnenreed. En voor de zekerheid deed ie dat nog maar ’n keer.
“Voor m’n verzameling!” verklaarde die lachend.
Onvoorstelbaar dat iemand zoiets doet, dacht ik terwijl ik de situatie vastlegde met m’n telefoon.
Mowl 
Plaats een reactie