Mowl

“Ik heb een kat,” zei het modemeisje, “die luistert net als een hondje. Als ik hem roep komt hij er meteen aangerend.” Ze keek er serieus bij. “Maar Flappie is dan ook niet helemaal goed.” ging ze verder. “Hij groeide al raar op, vond ik: het hoofdje was ook veels te groot. En toen ben ik er dus mee naar de dokter gegaan en die heeft hem onderzocht.” Nu stond het gezicht nog ernstiger. Haar stem ging ook een stukje omlaag, zodat het bij haar uitdrukking paste.

“’s Middags belde die me op. Zit je? vroeg hij. Dus ging ik zitten. Je moet niet schrikken, zei hij, maar Flappie heeft Down.”

“Wat?” vroeg ik – ik dacht dat ik het verkeerd had verstaan.

“Down.” herhaalde het modemeisje fronzend. “Het syndroom van Down.” Ze was duidelijk verbaasd dat ik het moest vragen.

[“Maar verder is het gewoon een lieve kat.” besloot ze.]