Mowl

De Grote Schrijver gaf me, mild glimlachend, ’n terechte schrobbering.

“Sinds je niet meer dagelijks publiceert, is de kwaliteit van je schrijfsels wel gedaald, vind je ook niet?” Met name dat vind je ook niet ontnam me elke ruimte voor ’n excuus. Gelukkig zag ik dat direct in.

“Euh, ja.” stamelde ik. Op dat moment werd ik me d’r van bewust dat hij stond en ik zat, waardoor ik — meer dan anders nog — ook nog es fysiek tegen ‘m opkeek. M’n erkenning stemde de Grote Schrijver tevreden.

“Goed dan.” zeidie. “Dan mag ik dus aannemen dat je d’r wat aan gaat doen?” Ik knikte zwijgend. De Grote Schrijver kneep z’n ogen even dicht.

“Mooi.” zeidie. Dan schreed ie verder naar waar ie heen moest gaan. En merkte ik dat ik rilde.