|
Ik heb ooit es beloofd niet meer over het weer te klagen. Er was iemand die vond dat – omdat we in Nederland wonen – we maar tevreden moeten zijn met de buien die over ons heen komen. En in principe doe ik dat ook. Ben ik ook.
Ik zal me dan ook niet meer negatief uitlaten over de klimatologische omstandigheden. Al valt me dat zwaar, soms.
Ik bedoel maar. Het feit dat ik in dit land mijn eerste ademteug nam wil toch niet zeggen dat ik er schatplichtig aan ben? Ik heb mijn recht om onder dit noodweer te wonen niet verworven, hoor. Regen in je schoenen, snijdende kou in je gezicht – da’s niet bepaald mijn keus van een aangenaam leven. Maar ik zal er niet over zeuren.
Beloofd is beloofd.
Iemand nog iets leuks meegemaakt, vandaag?
[Zelfs de poezen willen niet naar buiten. Vanmorgen heb ik twee keutels van hen mogen opruimen. Ik haat ze. Maar ik begrijp ze.]
Plaats een reactie