Mowl

Moorddadige ideeën bedenk ik onder de afwas. Dat vind ik een stomvervelende bezigheid waardoor ik altijd met bloeddorst wordt vervuld. Agatha Christie (1890-1976)

Na het eclatante succes van mijn optreden gisteren (niet!), werd het tijd om weer met beide benen op de grond terug te keren. Gelukkig deed zich daar meteen gisterenavond de gelegenheid toe voor.

Mijn collega’s kwamen eten en Brrrr had zich van zijn taak gekweten hen van een uitstekende viergangen-maaltijd te voorzien. Hij oogste succes – wat voor mij niet verwonderlijk was, maar wel aangenaam. Hij verdiende de lof ook, zeker nu hij voor de eerste keer van zijn leven halal had moeten koken.

Op het moment dat ik genoot van alle positieve reacties naar mijn lief toe, zette een collega – ik weet niet meer welke – onverhoeds en (hopelijk) onbedoeld de aanval in op mij.

“Wat doe jij eigenlijk thuis?” vroeg hij. Of zij.
Ik werd van mijn stuk gebracht.

“Ik, euh.” bracht ik uit.
“Hij maakt de dakgoot schoon.” hielp Brrrr mij.

“Ja.” bevestigde ik, beschroomd. Onderwijl pijnigde ik mijn hersenen. Welke wapenfeiten kon ik nog meer toevoegen? Schoonmaken? Schilderen? De tuin? Ik heb alles uit handen gegeven.

“En de kattenbak.” zei Brrrr. “Die maakt hij ook schoon.”

[De collega’s luisterden al niet meer. Ze waren teruggekeerd in een gesprek met elkaar. Voordat het maandag is, moet ik toch nog iets weten te verzinnen.]