Mowl

’n Meisje danste voor ’t vensterraam toen ik langsliep. Ze droeg ’n roze balletpakje. D’r handen gingen omhoog, waarbij de vingertoppen mekaar net aanraakten. Tegelijk trok ze d’r rechterknie op.

Als ze me gezien had, liet ze dat niet merken. D’r blik stond serieus en leek dwars door me heen te gaan.

’n Balletmeisje. dacht ik. En daarmee was ik ’t vensterraam en ’t balletmeisje alweer voorbij. En dan kwamen de gedachten.

Stel dat ik stil was blijven staan om naar de sierlijke bewegingen van dit balletmeisje te kijken en iemand had me daar zo gezien, al staand en kijkend naar ’n jong meisje, dan had de hele situatie al snel ’n perverse lading gekregen.

Ik rilde bij de gedachte aan ’t gevaar dat ik zojuist was ontlopen.

Dat balletmeisjes zo gevaarlijk kunnen zijn.