Mowl

Visman is verdwenen. In ’t nieuwe jaar hing d’r ineens ’n mededeling bij ‘m op de deur. Dat ie d’r mee stopte. En iets met pindakaas en ’n vallende ster.

“Visman is weg.” gonsde ’t over ’t Eiland. En na ’t gonzen kwam ’t gissen. Dat kwam omdat Visman niet aan iedereen had verteld waarom dat ie wegging.

“Dat hoeft ie toch ook niet.” ergerde ik me. “Laat ie zelf z’n keuzes maken. Aan ons is ie geen verantwoording verschuldigd.”

“Ja maar.” gingen de gissers verder. “Visman stond net voor ’n landelijke doorbraak. ’n Nationale krant had juist uitgebreid over ‘m geschreven.”

“Maar misschien wilde die dat juist niet.” wierp ik tegen. ’t Was korte tijd stil.

“Vul jij nu zelf ook al in voor Visman?” klonk ’t dan voorzichtig.