Mowl

De zon prikte door de laatste stuiptrekkingen van de winter heen. ’n Ouder paar zat ’n tafeltje verder te ontbijten — net als ik. ’n Exemplaar van ’n opinieblad lag dichtgeslagen naast hen. Op de omslag stond ’t hoofd van ’n politicus afgebeeld.

In alle rust sneden ze hun brood in stukjes. Daarna brachten ze de stukjes naar hun mond. Tussendoor bespraken ze dit en dat. Iets over actuele zaken en ’t weer. Hoe dan ook: ’t licht dat door de ramen viel maakte dat ik aan Vermeer moest denken. Even dan. Dan raakte ik ongemerkt geroerd door de bedaardheid van ’t koppel. Ik vroeg me af waarom.

’t Stel had waarschijnlijk meer verleden dan vooruitzicht. De driften dusdanig gedecimeerd dat ze praktisch waren verdwenen. Geen reden meer om te leven.

Wat ’n rust moet dat geven, dacht ik.