De vrachtschepen naar ’t Oosten werden zwijgend gadegeslagen door twee mannen op ’n bankje dat daar was neergezet zodat mannen als deze twee de schepen naar ’t Oosten konden gadeslaan. De mannen droegen allebei ’n platte pet en zaten allebei in dezelfde, voorovergebogen houding. Hun handen waren groot en ruw, de huid in ’t gezicht gegroefd door de jaren. De ogen van de mannen glansden.
Dan zuchtte de ene. Hij zette z’n handen op z’n knieën, alsof ie wilde opstaan. De ander hield ‘m met ’n gebaar tegen.
“Wou je al gaan?” zeidie. De ene man liet zich weer op de bank zakken.
“Eigenlijk wel.” mompelde die. Dan boog ie zich weer voorover. Hij zuchtte weer.
“Ach.” zeidie. “Thuis is ’t ook niet alles.”
De ander knikte instemmend. De vrachtschepen naar ’t Oosten dreven voorbij.
Mowl 
Plaats een reactie