 |
|
Het is ieder jaar weer hetzelfde verhaal. De mannen – het zijn altijd mannen – die eind december steeds weer het geijkte en o zo voorspelbare gedrag laten zien. Het is de tijd van het jaar, lijkt het, die ze noodzaakt het huis te verlaten en langs de kant van de weg de ongelukkigen te striemen met zouteloze en bejaarde grappen en grollen. De ongelukkigen die zojuist in het bezit zijn gekomen van een kerstpakket.
Gisteren was het weer zover. De dozen stonden in het kantoor opgesteld. Toen ik met mijn exemplaar naar buiten liep, wist ik al wat er ging gebeuren. Zoals ik al jaren weet wat er gaat gebeuren.
Pensioengerechtigde mannen hebben zich opgesteld langs de route van mijn werk naar het station. Zodra ze me zien en, wat meer is, de doos in mijn armen, stoten ze mekaar aan en beginnen al te grinniken. Ik zucht even en zet me schrap. Het is nu een kwestie van verstand op nul, en blik op de horizon.
“Wil het een beetje lukken?” is dan nog de meest onschuldige opmerking die wordt losgelaten.
“Ik wil hem wel van je overnemen, hoor.” is al een heel stuk ergerlijker.
“Heb je dat wel verdiend?” veroorzaakt hilariteit alom.
“Wat heb jij een grote doos.” klinkt bijna origineel.
[Ik glimlach stoïcijns. Ik probeer een gevatte opmerking te verzinnen. Maar het lukt niet. Niks wat ik kan verzinnen kan zich meten aan het niveau van de belegenheid van de zinsnedes van de mannen aan het einde van het jaar.]
Mowl 
Plaats een reactie