Mowl

“Nee, ik heb niet gedronken!” zei ’t meisje stellig. Ze praatte door d’r telefoon op ’t bankje van ’n station. Dat ik haar kon horen had ze niet door — of ’t interesseerde d’r gewoon niet. Ze keek erg ongelukkig, wat ik — alleen al vanwege d’r forse postuur en weinig verlokkende kleding (waarom dragen mensen die overduidelijk niet aan sport doen eigenlijk trainingspakken?) — goed kon begrijpen.

D’r treurige blik werd verzwaard.

“Ik heb buikpijn.” zei ze klaaglijk. Daarbij wreef ze over d’r maag. Dit was blijkbaar ’t einde van ’t gesprek, want ’t meisje liet d’r toestel zakken. Ze keek op ’t scherm. Ze zakte voorover en begon ’n boodschap in te tikken. Deze wereld leek te zwaar voor haar.

“Kut.” zei ze. Die zou wel ’n goede knuffel kunnen gebruiken, dacht ik. En daarbij liet ik ‘t.