Mowl

“Nu wordt ’t echt herfst.” zei de man gelaten. Ik keek naar buiten. ’t Regende gestaag — dat wel.

“Morgen wordt ’t toch weer ’n mooie dag.” wierp ik tegen. Door ’n natte dag liet ik me de zomer niet ontnemen. “Ik denk dat ik zelfs naar Moeder ga fietsen.” De man keek me wat glazig aan. Vooral die laatste bijzin was aan hem niet besteed.

Hij schudde z’n hoofd.

“’t Komt door Zomergasten.” zeidie. “Zodra ze daar mee beginnen, weet je: ’t is bijna afgelopen.” De man zuchtte nog net niet. “En als de laatste uitzending is geweest weet je pas zeker dat de najaarsstormen weer op komst zijn.” Hij keek naar de regen, buiten.

Hij had net zo goed Zie je wel kunnen zeggen.