Mowl

De lucht rook naar mest. In ’t weiland naast ’t fietspad graasden de schapen zoals schapen gewoonlijk grazen. Ik reed voorbij en zag dat ’t uitzicht nog altijd heiig was. Ergens achter ’t beperkte uitzicht wist ik de zon, maar ze leek alsnog niet in staat door te breken.

Ik had ongelijk.

Want nog geen moment later, zag ik — steeds dichterbij komend — ’n flard groen dat zich had bevrijd van de grijze verhulling. De schapen zagen ’t niet of namen ’t voor kennisgeving aan, maar ik merkte dat ik me waarachtig verheugde. Als ik ’n hart had gehad, had ’t waarschijnlijk ’n klein sprongetje gemaakt. Maar m’n hart was gebroken en wachtte nu ergens op reparatie.

Maar toch: de zon.

Ik duwde de pedalen iets harder. Kort daarop kwam ik in ’t centrum van ’t heelal.