|
Ik haalde de dame op uit de wachtruimte en leidde haar naar de spreekkamer.
"Wilt u koffie?" informeerde ik.
"Graag." bevestigde ze. Ik verontschuldigde me en ging koffie halen. Even later zette ik een kopje voor haar neer.
"Alstublieft." zei ik. De dame keek me verwonderd aan.
"Herken je me echt niet?" vroeg ze. Ineens herinnerde ik me haar blik.
"Maar natuurlijk!" riep ik uit, "Marian!" Ze glimlachte.
"Marion." verbeterde ze.
"Ach ja – Marion!" Ik ging tegenover haar zitten. "Hoe is het met je?"
Ineens was ik terug in de tijd van de middelbare school, jaren her. Ik dacht aan de hechte vriendengroep die na het behalen van het einddiploma uiteen was gevallen. Zo zou het later vaker gaan: de tijd heeft er een handje van om wat samen lijkt te horen te doen ontbinden. Het zal een natuurwet zijn.
Marion vertelde ondertussen van haar leven tot dusver. Ze had – na de middelbare school – werk gevonden in de kinderopvang, ze was getrouwd en woonde in een mooi huis. Zij en haar man hadden drie kinderen gekregen: een dochter en een tweeling. Het leven leek een sprookje.
Tot haar man niet meer het geluk bij haar konden terugvinden. Ze besloten te scheiden. Hij vertrok, zij bleef alleen met drie kinderen. In diezelfde tijd moest haar werkgever, vanwege de bezuinigingen, haar ontslaan. Ze kon het huis niet meer betalen en zou het moeten gaan verkopen.
"Ik moet straks drie kinderen opvoeden van zevenhonderd euro in de maand." glimlachte ze.
Ik keek haar een moment aan.
"Wat vreselijk." meende ik. Wild schudde ze haar hoofd.
"Helemaal niet!" wierp ze tegen, "Het is een heerlijk gevoel om opnieuw te kunnen beginnen!"
[In de geest van Marion wensen Brrrr en ik alle lezers van Mowl een hele goede nieuwe start van een nieuw jaar. En wees tot die tijd voorzichtig met vuurwerk en andere rare rotzooi. Tot morgen.]
Plaats een reactie