“Dat moet je gewoon niet doen.” zeidie. “Jij bent de schrijver en jij bepaalt.”
“Ja maar,” begon ik. Ik besefte meteen dat daarmee de zwakst mogelijke argumenten beginnen. Met Ja maar. Toch ging ik door. “Filtermeisje herkende zichzelf in m’n stukje en was daar echt niet blij mee.”
“’t Mocht wat.” schamperde Theeman. “Als iedereen die denkt dat ie zichzelf in jouw stukje herkent z’n beklag gaat doen, kun je niks meer schrijven.” Theeman sprak uit, wat ik al die tijd had gedacht. Ik knikte.
“Ja.” zei ik dan. Tegelijk bedacht ik me wat ik nu moest doen. ’t Betreffende stukje had ik al weggeparkeerd. Theeman keek me aan. Hij leek m’n gedachten te lezen.
“Niet meer doen.” zeidie. “In ’t vervolg.”
“Nooit meer.” verzekerde ik ‘m. “In ’t vervolg.”
Theeman glimlachte.
“Goed zo.” zeidie.
Mowl 
Plaats een reactie